نقش جمهوری اسلامی ایران در هویت بخشی به محور مقاومت اسلامی

انقلاب اسلامی ایران در اواخر قرن بیستم بر خلاف معادلات رایج بین المللی و حاکم بودن بودن فضای جنگ سرد مابین قدرت های شرق و غرب با رویکردی دینی و مولفه هایی همچون بازگشت به خویشتن، ظلم ستیزی، عدالت طلبی، استقلال خواهی، حمایت از جنبشهای آزادیبخش، مقاومت اسلامی و تقابل با نظام سلطه به پیروزی رسید. اصرار و پافشاری جمهوری اسلامی ایران بر اعمال و صدور این اصول در سیاست خارجی خود و میل و اقبال دولتها و ملتهای خواهان ارزش های انقلاب اسلامی منجر به شکل گیری ائتلافی از کشورهای منطقه ی استراتژیک خاورمیانه به زعامت و رهبری قدرتهای بزرگ بین المللی بر علیه نظام اسلامی و تهدید علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران گردید. جمهوری اسلامی ایران با حمایت از مقاومت و مبارزه مردم فلسطین در تقابل با رژیم اشغالگر قدس و تقویت روحیه مضاعف مبارزه با سلطه و استکبار در میان ملتهای منطقه توانست افکار عمومی و بیدار را بسمت خود جلب نموده و باعث گشودن جبهه ای جدید و تغییر و تحول در شرایط منطقه ای شود. ایجاد مجموعه ی امنیتی منطقه ای تحت عنوان محور مقاومت اسلامی متشکل از جنبش های مقاومت اسلامی فلسطین، حزب الله لبنان، انصار الله یمن و دولتهای سوریه ، عراق به رهبری جمهوری اسلامی ایران در راستای وجوه اشتراک جمهوری اسلامی ایران با کشورهای منطقه در ابعاد هویت دینی - مذهبی و راهبردی صورت گرفته است. در این پژوهش بدنبال پاسخ به این سوال اصلی هستیم که نقش جمهوری اسلامی ایران در هویت بخشی به مجموعه امنیتی محور مقاومت اسلامی چگونه می باشد. و پاسخ فرضی به این ترتیب است که جمهوری اسلامی ایران متأثر از منابع شیعی، عدالت محوری و ظلم ستیزی، امت محوری، نگاه ضد –قدرت نرم خود از قبیل ترویج هویت اسلامی غربی و استکبارستیزی، تقابل با نظام سلطه باعث هویت بخشی و انسجام دهی به مجموعه ی محور مقاومت جهت تقابل با نظام سلطه شده است. در این راستا هویت سیاسی و راهبردی جمهوری اسلامی ایران به مقاومت فلسطین، هویت ایدئولوژیک و عقیدتی به جنبش شیعی حزب الله لبنان، هویت سیاسی و راهبردی به عراق و سوریه بعنوان ارکان راهبردی مقاومت اسلامی و هویت بخشی ایدئولوژیک و مذهبی به شیعیان یمن در این راستا قابل ارزیابی است.